- minnətsiz
- прил. ничем не обязывающий
Azərbaycanca-rusca lüğət. Dörd cilddə. Bakı, “Şərq-Qərb”. M.T.Tağıyev . 2006.
minnətsiz
Смотреть что такое "minnətsiz" в других словарях:
minnətsiz — sif. və zərf Minnəti olmayan, minnət qoymayan, əvəzində heç bir şey istəməyən, minnət güdməyən. Ömrümə rövnəq verən, minnətsiz minnət çəkən, ağrıma dözən Ruqiyyə idi, Ruqiyyə. . . A. D.. <Qara Musa> ailəsini bəsləyəcək minnətsiz bir ələ… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
minnətli — sif. Minnət qarşısında, minnətlə edilən, özünə borclu etmək üçün edilən; təmənnalı. Minnətli plovdansa, minnətsiz pendir çörək yaxşıdır. (Ata. sözü) … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
biminnət — sif. <fars. bi. . . və ər. minnət> 1. Minnətsiz. 2. Pulsuz, müftə, havayı. Dolaşıb bulvarı hər gün gəzərsən biminnət. M. Ə. S … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
rövnəq — is. <ər.> klas. Parlaqlıq, gözəllik, zinət; lətafət, təravət; işıq. Gülşənin rövnəqisən, zinəti bağü çəmənin. M. P. V.. Nədən qəhrəmanım çıxmayır düzə? Rövnəq deyilmidir günəş gündüzə? M. R.. Rövnəq tapmaq – daha da gözəlləşmək,… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
biminnət — f. və ə. minnətsiz … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
ayaq — 1. is. 1. İnsan və heyvanın yeriməsinə xidmət edən bədən üzvü. Balaca ayaq. Qarın üstündə heyvan ayağının izi var. Ayaq barmaqları. – Təkərlərin səsi, atların ayaqlarının tappıltısı meşələrə səs salırdı. N. N.. Fərraşlar Məşədi Həsəni yıxıb… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
baş — is. 1. İnsan bədəninin kəllə və sifətdən ibarət olan yuxarı hissəsi. İri baş. Onun başı ilə bədəni arasında tənasüb yoxdur. – Baş bədənin tacıdır, gözlər onun daş qaşı. (Ata. sözü). // Heyvan bədəninin beyin olan yuxarı və ya ön hissəsi. Toğlular … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
naqabil — sif. <fars. na. . . və ər. qabil> 1. Nalayiq, yersiz, münasibətsiz. Müdir cənablarına minnətdar olub, naqabil sözümdən üzr istəyirəm. M. C.. <Nənəqızın> dilinə naqabil kəlmə gəlməz, ağzından tikanlı söz çıxmazdı. Ə. Vəl.. // İs.… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
zəbun — sif. <fars.> klas. Zəif, qüvvətsiz, cansız, aciz, düşkün. Dust bipərva, fələk birəhm, dövran bisükun; Dərd çox, həmdərd yox, düşmən qəvi, tale zəbun. F.. Zira könlüm həvəslərin pəncəsində zəbundur; Qurtarmaram, nə etməli? Bir çarəsiz… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
